Een deelnemer vertelt:

De prachtige locatie en het mooie weer, maar vooral het buiten zijn hebben voor mijn gevoel zeker bijgedragen aan deze dag.

Het “kennismakingsrondje” verliep goed. Waar ik zelf tegenaan liep, was het feit dat ik me niet kwetsbaar wilde/durfde opstellen. Normaal gesproken deel ik op zich best veel. Maar door het proces waar we de laatste maanden als team in zitten en mijn rol daarin was ik op mijn hoede. Dit heb ik niet eerder ervaren binnen het team. Daarbij zijn de dingen die men niet van mij weet, best beladen en ook dit wilde ik niet op deze dag. Hierdoor moest ik zelf lang nadenken over iets wat men niet wist en wat ik wilde delen. Het feit dat dit eigenlijk niet over mij ging, maakte dat ik me ergens ook schuldig voelde. Ik verwacht dat men investeert, maar dit heb ik zelf op dat moment niet naar eigen verwachting gedaan. Wat ik nog niet wist was iets persoonlijk van een collega, dus dat raakte me.

Bij de sessie aan het bord waar het echt over waarden en normen en “verantwoordelijk-” of “slachtoffer gedrag” ging, werd naar mijn mening de groepsdynamiek enigszins zichtbaar. De interactie tussen mij en een collega was tekenend voor de een-op-een-gesprekken die ik met haar heb. Ik merkte dat ik geïrriteerd raakte toen zij begon te huilen. Het gevoel van irritatie had ik in dit soort situatie nog niet eerder ervaren. Dus dit was nieuw voor mij.

Wat ik geleerd heb van de attitudeladder is dat ik van mening ben dat ik altijd een verantwoordelijke houding aanneem. Maar ook ik ga weleens uit van aannames, dus ook ik vertoon slachtoffer gedrag. Ik merk dat ik hier nu alert op ben en dat ik het ook gebruik in mijn eigen coaching trajecten. Wat ik erg prettig vond was dat een collega eerlijk aangaf dat zij vaker in de slachtoffer rol zit. Het feit dat ze dit hier eerlijk toegaf, zorgde bij mij direct voor meer vertrouwen en mogelijk zelfs begrip.

Bij de toren van Pisa (opdracht gericht op samenwerken en betrokkenheid) heb ik veel (interne) processen. Van actief meedenken en doen, tot even naar de achtergrond om anderen de kans te geven. Van over mijn grens gaan om iemand te dragen met de touwen, tot mijn grens aangeven en dit niet meer doen. Soms niet snappen wat anderen van plan zijn, maar niet afhaken en de ander proberen te begrijpen. Niet willen opgeven tot we alle mogelijke opties hebben geprobeerd, maar toch in overleg met de groep kunnen stoppen.

Het DISC-zeil

Ik vond het leuk om te zien dat ik mezelf goed inschat op basis van de DISC-principes. Toen ik alleen op het groene D-vlak op het DISC-zeil stond, voelde ik me opeens veel minder eenzaam. Ook voelde de onderlinge problemen op eens veel minder persoonlijk. Wat de meeste impact op mij had, is de knuffel van een collega toen ik daar stond, hier bleek ruimte en begrip uit. Het DISC-profiel heeft ons als team al veel nader tot elkaar gebracht. Ook in de week na de eerste sessie merk je dat iedereen zijn best doet en meer begrip voor elkaar heeft.

Zo ben ik vaker op kantoor en maak ik tijd voor social talk. Dit voelt nog onwennig, maar ik hoop dat dit bijdraagt aan een betere samenwerking met alle mensen in het S-vak! In dit kader is het ook belangrijk dat ik waak over mijn caseload. Bij meer belasting, voel ik letterlijk minder ruimte voor social talk e.d.

Ook ben ik bewust rustiger in overleggen, dit kost veel energie. Maar als ik eenmaal in de materie zit, kan ik nog moeilijker een stapje terug doen. Wat ik me nog meer heb voorgenomen is dat ik vraag of ik van iedereen de do’s en dont’s mag kopiëren, zodat ik dit als naslagwerk kan gebruiken voordat ik caseload gesprekken voer met betreffende collega. En ik ga zelf om meer duidelijkheid vragen wat betreft mijn “rol”. Zodat ik weet waar ik aan toe ben!

De dag was voor mij in één woord een “verademing”!