Ben jij ook zo iemand als ik, die vaak allerlei verwachtingen heeft over allerlei situaties? Die vaak in plaatjes denkt. Een beeld vormt over hoe het eruit zal gaan zien of hoe de situatie zal gaan lopen?
Fijn hè…. als deze verwachtingen uitkomen? Of als deze plaatjes kloppen?

Maar zeg nou zelf, hoe vaak kloppen die plaatjes en die verwachtingen? En wat als ze niet kloppen of niet uitkomen? Ga je dan zitten mokken en ben je teleurgesteld, of ga jij op een andere manier met zo’n situatie om?

Ik werk vaak met gezinnen. Tijdens de ervaringsleer-trajecten hoor ik vaak dat men veel verwachtingen naar elkaar heeft. Heel veel. Ik vraag hun dan om deze op te schrijven. Als ze dan bij mij komen tijdens een volgende sessie, dan worden deze verwachtingen met elkaar gedeeld. Zo had ik een tijd terug een gezin dat drie flipover-vellen vol had staan met verwachtingen over elkaar. Vervolgens heb ik een activiteit voorbereid waarbij elke verwachting gerepresenteerd werd door een steen. En deze stenen heb ik in een rugzak gestopt die ergens in het bos tegen een boom aan stond. De opdracht voor het gezin was om – nu ze alle verwachtingen naar elkaar toe hadden uitgesproken – hun weg als gezin te vervolgen vanaf het heden naar hun eigen toekomst, zoals ze die graag zouden willen zien, m.a.w. een toekomst waar al hun verwachtingen uit zouden zijn gekomen. Ze maakten een plan hoe ze de route met de rugzak gingen lopen. Toen de oudste zoon de rugzak om wilde doen, bleek hij deze niet van de plaats af te krijgen. Ook vader en de andere gezinsleden kregen de rugzak met al hun verwachtingen niet van zijn plaats. Het gezin beraadde zich en men ging met elkaar in discussie. Welke verwachtingen zijn nu echt belangrijk. En langzaam werden er stenen uit de rugzak gehaald. Heel bewust en met veel discussie. Uiteindelijk bleven er een aantal stenen over die wel te dragen waren. Dat waren de belangrijkste verwachtingen. Daar konden ze mee op weg. Deze waren te dragen…..

Mooie metafoor om ook zelf eens na te gaan hoe het met jouw verwachtingen naar anderen toe is gesteld. Is het een heavy load, zoals een van de gezinsleden zei, of is het te dragen?

Het vreemde is echter dat hoe vaak je ook door je verwachtingen wordt teleurgesteld, je ze toch blijft koesteren. Door de plaatjes die je jezelf voorschotelt word je enthousiast en beleef je misschien wel voorpret, zoals verschillende vakantie-brochures pretenderen. Of weet je al van tevoren welke kennis je straks zult gaan hebben, omdat het zo in de cursus-omschrijving staat. Maar dan? Pakt het inderdaad uit zoals je had gedacht? Misschien loopt het allemaal wel heel anders. En dan is het plotseling net alsof iemand een dikke kras door je ideale plaatje zet en ben je compleet teleurgesteld.

Pas geleden had ik een ander gezin met eenzelfde soort problematiek. Ook nu weer paste dezelfde opdracht om met elkaar de verwachtingen te delen. Dit leidde echter tot zo veel diepgang in het gezin, voor de eerste keer tijdens het traject, dat ik zelf mijn plaatje van de activiteit met de rugzak losliet. Deze stond daar ergens tegen een boom en bleef daar staan.
Ook dat gaf een goed gevoel.

De opleiding en trainingen binnen Team-Focus zouden ook zo maar anders kunnen zijn dan je verwacht. We volgen namelijk het proces van de groep in plaats van een vooropgezet programma. Omdat iedere groep uniek is en dus ook elk proces, betekend dit dat je als trainer heel goed in staat moet zijn om jouw eigen verwachtingen los te laten.

Hoe zit dat dan met jouw verwachtingen als je trainer bent. Blijf je vasthouden aan jouw plaatje of kun je dit loslaten? En wat waren jouw verwachtingen met betrekking tot dit artikel? Klopt het plaatje?

Per Wijnands