In de jaren voordat ik 40 werd, wilde ik vanuit het diepste van mijn hart dat dingen anders zouden worden. Ik wenste mezelf een leven toe waar ik energie van zou krijgen. Ik had mezelf voorgenomen: in het jaar dat ik 40 word ga ik het anders doen.

Een heel goed voornemen, alleen dat al gaf me energie. En op het moment dat ik 40 was heb ik dat uitgebreid gevierd, enorm genoten van die dag en de aandacht, heerlijk geslapen en nagenoten en toen was ik 40 en veranderde er helemaal niks………….

Balen, balen balen, het zou toch anders worden? Het zou toch anders aanvoelen? Ik was nu toch oud en wijs genoeg om het leven beter te relativeren? Waarom veranderde er dan niks??

Toch maar inschrijven

Na veel getwijfel heb ik me ingeschreven voor de 9 daagse opleiding ervaringsleren bij team|focus. Wat was ik zenuwachtig om te starten, wat had ik veel twijfels in mijn hoofd, wat had ik graag afgebeld en was ik niet gegaan, waarom had ik dit überhaupt bedacht om te gaan doen. Met lood in mijn schoenen ben ik die eerste dag gestart…….

Wat was het heerlijk om alle dagen buiten te zijn, om eens in een hele andere omgeving te zijn, om actief bezig te zijn in plaats van in mijn hoofd. Wat waren we veel aan het doen. Ik was zo enthousiast dat ik ervan overliep.

En wat waren de dagen tussen de opleiding saai, confronterend, energie lekkend. Waarom kon ik het op de opleiding zo fijn hebben en in mijn dagelijkse leven steeds lastiger? Ik begreep er helemaal niks van.

Wat had ik een verdriet dat de opleiding na 9 dagen voorbij was, waar moest ik nu mijn energie vandaan halen? Waar ging ik nu allemaal die uitdagingen aan, die ik was aangegaan gedurende die 9 dagen? Waar ging ik nu dat heerlijke gevoel vandaan halen waardoor mijn energie eindeloos leek, ik alles aan leek te kunnen?

Wat een desillusie dat het allemaal voorbij was en ik dus gewoon weer in mijn eigen leventje terechtkwam.

Vanaf dat moment heb ik me voorgenomen dat ik veel meer daadwerkelijk ga doen.

Inzicht

En opeens na een paar weken begreep ik het: ga uit dat hoofd en ga dingen DOEN. Dat is het gene wat ik had gedaan door me in te schrijven voor de opleiding: DOEN. Dat had ik die 9 dagen gedaan: DOEN DOEN DOEN en dat is wat ik in mijn dagelijkse leven veel te weinig deed. Ik had heus een heleboel leuk ideeën in mijn hoofd, maar deed er vervolgens niks of te weinig mee, want gelijk kwamen daar de andere gedachtes bij: te lastig, te duur, te lang te veel, wat zullen anderen daarvan vinden enz enz enz. En zo kwam ik mijn dagelijkse leven dus heel vaak wel tot leuke ideeën maar niet tot doen.

Vanaf dat moment heb ik me voorgenomen dat ik veel meer daadwerkelijk ga doen. Ik heb me toen en daar voorgenomen dat ik in ieder geval ieder jaar iets ga doen wat ik graag wil, maar waar ik ook steeds weer een hoop bezwaren voor kan bedenken in mijn hoofd. En dat hoeven echt geen wereldschokkende dingen te zijn maar wel dingen die voor mij belangrijk zijn.

Vijf jaar later

Nu 5 jaar later, loop ik op vakantie heerlijk door het Normandische landschap een rondje te rennen. Alleen, ik, hardlopend op vakantie, op eigen initiatief, geen drempels meer. Opeens overvalt mij heel erg dat heerlijke, energie gevende gevoel dat ik vijf jaar geleden bij de 9 daagse opleiding ervaringsleren zo duidelijk voelde: energie, vrijheid, doen.

Ik denk tijdens dat rondje hardlopen terug aan alle dingen die ik de afgelopen 5 jaar heel bewust heb gedaan om dat gevoel steeds weer te kunnen voelen: Ik heb mijn baan 4 jaar geleden opgezegd, ik heb opleidingen gevolgd die ik leuk vind, ik ben alleen naar het buitenland gegaan voor een cursus, ik heb werk gezocht en gevonden waar ik heel veel energie van krijg, ik ben naar concerten geweest, ik heb me bij een hele leuke hardloopgroep aangesloten. En zo zijn er nog tal van dingen die ik de afgelopen 5 jaar heb gedaan. Waar eerst mijn hoofd mij terugfloot, ben ik nu gewoon gaan DOEN.

En weet je van alle dingen die ik gedaan heb is er misschien maar 1 procent waarvan ik denk: had ik beter niet kunnen doen, maar zelfs daar kom je alleen achter door het eerst te DOEN.

Inka Dautzenberg